Try to remember, forget

Gezwinde grijsaard die op wakkre wieken staag
De dunne lucht doorsnijdt, en zonder zeil te strijken
Altijd vaart voor de wind, en ieder na laat kijken,
Doodsvijand van de rust, die woelt bij nacht, bij dag,

Onachterhaalbre Tijd, wiens hete honger graag
Verslokt, verslindt, verteert al wat er sterk mag lijken
En keert en wendt en stort Staten en Koninkrijken;
Voor iedereen te snel, hoe valt gij mij zo traag?

Mijn lief, sinds ik u mis, verdrijve ik met mishagen
De schoorvoetige Tijd, en tob de lange dagen
Met arbeid avondwaarts; uw afzijn valt te bang.

En mijn verlangen kan de Tijdgod niet bewegen.
Maar ‘t schijnt verlangen daar zijn naam af heeft gekregen,
Dat ik de Tijd die ik verkorten wil, verlang.

- P.C. Hooft 

Na al die tijd toch nog gevonden. En nog precies op tijd, ook. 

Tis een vreemde wereld.

Heb me in tijden niet zo goed gevoeld.

Heerlijk.

Civil twilight op de achtergrond, onder invloed van iets meer alcohol dan eigenlijk zou moeten. Het beste gevoel in de wereld.

Waar je ook bent, wie je ook bent, wie je ook denkt te zijn, het maakt niet uit.

Iedereen gaat een keer dood, en je moet het beste maken van het korte leven dat je hebt. Op de een of andere manier ben ik het meest in-touch met iedereen als ik er zo ver mogelijk van af sta.

It's only love,

It's only pain.

It's only fear,

That runs through my veins.

It's all the things,

You can't explain,

That make us human.

Verslagen

Is hoe ik me voelde toen ik vorige week te horen kreeg dat ze toch nog wat voelde voor een ex, en dat ze hem 'heel misschien' gezoend had. Ze kon het zichzelf niet meer herinneren, blijkbaar, want ze was dronken. Maar haar vrienden begonnen te kwekken. Enfin, kutbericht. Ik vertrouwde er gewoon op dat ze het toch maar niet gedaan had, en heb gezegd dat ik het one way or the other niet erg zou vinden van haar. En ik heb niet gelogen.

Kapot

Is hoe ik me voelde toen ik vandaag te horen kreeg dat ze hem toch gezoend had. Weet je, ik heb me aan mijn woord gehouden, en ik vind het van haar niet erg. Haar ex daarintegen, neem ik het wel kwalijk. Het vertrouwen dat ik had is in 1 klap weggevallen. Ze is niet met 'm naar bed gegaan, maar hij is wel 'een keer blijven slapen'. Genoeg om vraagtekens bij te zetten, op z'n minst. Ik ben niet eens boos, maar wel zwaar telleurgesteld. Ik had beter van haar verwacht, en dat was misschien onterecht.

Ze kon het zich blijkbaar opeens weer 'vaag herinneren'. Uiteraard. En ik ben de paus.

Als je nog wat voor hem voelt, knap dat je het vertelt, ookal is het een paar weken later. Maar denk wel even goed na over wie je nou eigenlijk als je vriendje wilt.

''I'm heaven sent,

Don't you dare forget.

I am all you've ever wanted,

What all the other boys all promised.''

Colorblind

Ugh.
Die tijd van 't jaar. Winter.

Het is een soort love-hate relatie. Ik hou van het weer, en van de sneeuw, maar 't is altijd zo depressief. Ronduit irritant gewoon. Wel fijn om te zien dat, hoewel het geweldig met me gaat, ik nog steeds altijd even rustig kan gaan zitten en gaan kankeren over wat er allemaal wel niet mis is.

Ik sta stil. Waar andere mensen snel vooruit gaan, blijf ik op mijn plaats. De tijd gaat traag, waardoor het allemaal veel te lang lijkt te duren. Zó lang dat het je gaat kwellen. Ooit een mooi middeleeuws gedicht over gelezen, maar ik kan hem niet terugvinden. Jammer dan.

Natuurlijk word er wel enige vooruitgang geboekt. Alleen vooruitgang in de verkeerde richting, en dat telt niet. Ik heb niet meer het gevoel dat ik ergens heen ga. Ik heb niet echt een doel meer dat ik wil berijken. Ik leef omdat ik niet dood ben. Ik moet maar snel weer iets vinden.

I'm on a boat

Ik rook teveel.
Ik verdien te weinig.
En als je dan van je ouders hoort dat we eigenlijk elke maand wel rood staan, ga je je toch schuldig voelen. Ze lopen eigenlijk wat achter met een betaling, maar ik ga ze nu niet om geld vragen. Aan de andere kant, misschien is het maar beter om het nu te doen, voor het op is.

Niet dat we echt financiële problemen hebben, dat zeker niet. Mijn moeder heeft er een baantje bij, dus naast wat extra stress van haar kant zal ik niet veel merken. Maar 't knaagt wel een beetje.

Alles gaat redelijk gesmeerd. Er is nog steeds te veel shit in de wereld, maar het helpt als je er op school aan kunt werken. Het voelt weer alsof ik leef, maar ik vraag me af hoe lang dat nog gaat duren. Ik verveel me steeds sneller, en ik slaap nog steeds niet echt lekker. Maar dan zijn er wel een heleboel momenten waarop ik me echt gelukkig voel de laatste tijd. Ik weet dat mensen altijd wel wat te zeuren hebben, maar ik kan eerlijk zeggen dat ik nog nooit zo blij ben geweest over zo'n lange periode.

TIME TO PUT ON YOUR HAPPYFACE.
IT'S SHOWTIME, BITCHES!

What a day to be alive

Geen zorgen.
Geen problemen.
Geweldige vriendin.
Geweldige vrienden.
Genoeg geld.
En toch voelt 't leeg.

Wat is dit nou weer voor een onzin? Ik hoor me op zijn minst een beetje vrolijk te voelen. Maar het lijkt wel alsof ik me eenzamer ga voelen naarmate het beter met me gaat. Ik heb wel vaker momenten waarop ik me echt goed voel. Meestal in combinatie met Manouk, soms ook met kleinere dingetjes. Ik zou me moeten verheugen op wat er nog gaat komen. Maar ik voel me leeg.

Niet compleet leeg. Recente gebeurtenissen hebben wel een stuk op kunnen vullen. Maar dat haalt het gevoel niet weg. De wetenschap dat de wereld nog steeds verneukt is. Dat het niets uitmaakt wat je doet, omdat het later toch weer vergeten zal worden. Het lijkt alsof mensen tegenwoordig nergens meer op letten, tenzij het schokkend genoeg is om op het nieuws te komen. De deprimerende media die geen positieve gedachtes meer op papier kan zetten.

Ik slaap steeds slechter. Ik kan me niet meer concentreren. Zodra ik ergens mijn aandacht voor nodig heb, moet het binnen een paar minuten gebeurd zijn. Daarna schieten allerlei gedachten door mijn hoofd, die doorwerken onmogelijk maken. Ik weet niet meer wat ik wil, mijn voorkeur verandert om het uur. Van mijn planning, mocht ik die al hebben, komt niets meer terecht. Ik weet dat ik er iets aan moet doen, maar ik ben te lui om actie te ondernemen. Het maakt me ook niets meer uit.

Een gevoel van desintresse regeert mijn leven. Waarom zou ik de moeite nog nemen om iets te gaan doen. Voor vrienden maak ik altijd tijd, en als ik een biertje ga drinken voel ik me weer even goed, omgeven door vrienden. Maar veel verder komt het ook niet. Zodra ik weer naar huis ga, komt de onverschilligheid terug. Dat ik mezelf ertoe gekregen heb dit alles op te schrijven is een wonder. Nu ik het zeg, ik heb er eigenlijk wel weer genoeg van.

''Here comes the sadness that I miss so much.
That lonely aching comes from every touch.
I’ve grown accustomed to the grays and blacks,
Because they’re always coming back.

Sit down for supper, won’t you dine with me?
Or can’t you handle seeing all I see?
I’ve grown to colorblind to cease my bitching,
And I’ve grown to love the pain.

And I move too slow,
And I think too fast,
And the first rainbow I see,
Will be the last.''
- Say Anything, Colorblind

Attestatie de vita

Ik heb een lange knuffel nodig.
En iemand die me verteld dat het wel goed komt.