Colorblind

Ugh.
Die tijd van 't jaar. Winter.

Het is een soort love-hate relatie. Ik hou van het weer, en van de sneeuw, maar 't is altijd zo depressief. Ronduit irritant gewoon. Wel fijn om te zien dat, hoewel het geweldig met me gaat, ik nog steeds altijd even rustig kan gaan zitten en gaan kankeren over wat er allemaal wel niet mis is.

Ik sta stil. Waar andere mensen snel vooruit gaan, blijf ik op mijn plaats. De tijd gaat traag, waardoor het allemaal veel te lang lijkt te duren. Zó lang dat het je gaat kwellen. Ooit een mooi middeleeuws gedicht over gelezen, maar ik kan hem niet terugvinden. Jammer dan.

Natuurlijk word er wel enige vooruitgang geboekt. Alleen vooruitgang in de verkeerde richting, en dat telt niet. Ik heb niet meer het gevoel dat ik ergens heen ga. Ik heb niet echt een doel meer dat ik wil berijken. Ik leef omdat ik niet dood ben. Ik moet maar snel weer iets vinden.