Respect

Respect. Daar merk je tegenwoordig niet zo veel meer van.

Andere mensen bekritiseren en uitschelden vanwege hun manier van leven schijnt de norm te zijn tegenwoordig. Ik ga me niet voordoen als iemand die hier nooit iets mee te maken heeft. In tegenstelling, ik heb zelf ook vooroordelen en kritiek op bijna iedereen, maar toch zeker in mindere maten dan sommige andere mensen.

Ik hoor vrienden wel eens schreeuwen op straat, of hardop schelden in het openbaar. Ik moet toegeven, ik doe het ook wel eens, maar ik probeer het zo veel mogelijk te voorkomen. Ik merkte laatst op dat ik vaak de aangewezen persoon ben die anderen moet vertellen dat het wel wat zachter kan, of vragen of ze kunnen minderen met dat gescheld.

Persoonlijk heb ik er niks tegen, ook al kan het soms wat minder. Het zijn andere tijden, en dus gaan mensen anders met elkaar om. Uiteindelijk zal er zo veel gescholden worden dat de woorden hun kracht verliezen, en niets meer zullen zijn dan woorden als schavuit of snotjong.
Maar toch vraag ik me af of het vroeger niet beter was. In de tijd dat eer, respect en trots nog een boel uitmaakten in de wereld.

De samurai, bijvoorbeeld, pleegden soms zelfmoord om hun eer te redden, of te laten zien dat ze het ergens niet mee eens waren. Harakiri, een van de pijnlijkste manieren om dood te gaan, was toen niet ongewoon. Als een bevelhebber net een grote veldslag had verloren, pleegde hij een rituele zelfmoord, om samen met zijn manschappen te sterven en zo zijn eer te behouden. Als een samurai het niet eens was mijn een beslissing van zijn meester, sneed hij zijn eigen buik open, om het vervolgens te verbinden. Hij ging naar zijn meester toe, vertelde hem dat hij verkeerd handelde, en haalde vervolgens het verband van zijn middel. Tegen die tijd is het al te laat. Het is ongelofelijk pijnlijk, en toch mocht een samurai tijdens het hele ritueel geen enkel teken van pijn tonen. Als je niet met een strak gezicht de pijn kon accepteren, maakte je jezelf ten schande. Als iedereen tegenwoordig maar half het eergevoel en respect van de samurai hadden, was het een veel betere wereld geweest.

Nu wil ik niet zeggen dat zelfmoord een goed idee is, maar eergevoel en trots zijn de beste manier om iemand te motiveren. Ik heb een tijd geleden een dag op een landmachtbasis doorgebracht. We leerden onder andere macheren. Opeens kwam het commando 'geef acht', en natuurlijk stonden we er als een stel zoutzakken bij. Maar toen zei een korporaal iets dat me meer motiveerde dan alle docenten in mijn hele schoolcarriere bij elkaar: 'Borst vooruit, kin omhoog. Je moet er trots op zijn dat je hier vandaag staat'. Trots was het sleutelwoord. Ik merkte, dat als je ergens trots op bent, je er veel meer moeite voor wilt doen. Als je iemand trots kun maken op wat hij doet, kun je hem motiveren beter zijn best te doen.

Docenten hebben nu nog moeite met het motiveren van hun leerlingen. Als ze leren respect te hebben, en trots te zijn op wat ze doen op school, komen ze waarschijnlijk al een heel eind.

Standing in line marking time--
Waiting for the welfare dime
'Cause they can't buy a job
The man in the silk suit hurries by
As he catches the poor old ladies' eyes
Just for fun he says "Get a job"
- Bruce Hornsby, The way it is.

Hier zijn we dan.

Een blog.

Ik ga ervan uit dat je weet wat het inhoudt, en ik zie je aanwezigheid als een compliment. Grotendeels omdat je, aangezien je dit leest, intresse toont in wat ik te zeggen heb. Ik heb er moeite mee mijn mond dicht te houden, en mensen die willen luisteren zijn schaars, dus zie jezelf als een van de (on)gelukkigen.

Even ter informatie, ik zie dit blog als een leuke plek om mijn (soms) radicale ideen kwijt te kunnen. Ik heb echt overal een mening over, maar voornamelijk over hoe de wereld draait en wat er allemaal om ons heen gebeurd. Ook heb ik soms een sterke mening over bepaalde personen, maar die hou ik liever voor mezelf.

It is better to confess ignorance than provide it. - Homer Hickam