What a day to be alive

Geen zorgen.
Geen problemen.
Geweldige vriendin.
Geweldige vrienden.
Genoeg geld.
En toch voelt 't leeg.

Wat is dit nou weer voor een onzin? Ik hoor me op zijn minst een beetje vrolijk te voelen. Maar het lijkt wel alsof ik me eenzamer ga voelen naarmate het beter met me gaat. Ik heb wel vaker momenten waarop ik me echt goed voel. Meestal in combinatie met Manouk, soms ook met kleinere dingetjes. Ik zou me moeten verheugen op wat er nog gaat komen. Maar ik voel me leeg.

Niet compleet leeg. Recente gebeurtenissen hebben wel een stuk op kunnen vullen. Maar dat haalt het gevoel niet weg. De wetenschap dat de wereld nog steeds verneukt is. Dat het niets uitmaakt wat je doet, omdat het later toch weer vergeten zal worden. Het lijkt alsof mensen tegenwoordig nergens meer op letten, tenzij het schokkend genoeg is om op het nieuws te komen. De deprimerende media die geen positieve gedachtes meer op papier kan zetten.

Ik slaap steeds slechter. Ik kan me niet meer concentreren. Zodra ik ergens mijn aandacht voor nodig heb, moet het binnen een paar minuten gebeurd zijn. Daarna schieten allerlei gedachten door mijn hoofd, die doorwerken onmogelijk maken. Ik weet niet meer wat ik wil, mijn voorkeur verandert om het uur. Van mijn planning, mocht ik die al hebben, komt niets meer terecht. Ik weet dat ik er iets aan moet doen, maar ik ben te lui om actie te ondernemen. Het maakt me ook niets meer uit.

Een gevoel van desintresse regeert mijn leven. Waarom zou ik de moeite nog nemen om iets te gaan doen. Voor vrienden maak ik altijd tijd, en als ik een biertje ga drinken voel ik me weer even goed, omgeven door vrienden. Maar veel verder komt het ook niet. Zodra ik weer naar huis ga, komt de onverschilligheid terug. Dat ik mezelf ertoe gekregen heb dit alles op te schrijven is een wonder. Nu ik het zeg, ik heb er eigenlijk wel weer genoeg van.

''Here comes the sadness that I miss so much.
That lonely aching comes from every touch.
I’ve grown accustomed to the grays and blacks,
Because they’re always coming back.

Sit down for supper, won’t you dine with me?
Or can’t you handle seeing all I see?
I’ve grown to colorblind to cease my bitching,
And I’ve grown to love the pain.

And I move too slow,
And I think too fast,
And the first rainbow I see,
Will be the last.''
- Say Anything, Colorblind