Colorblind

Ugh.
Die tijd van 't jaar. Winter.

Het is een soort love-hate relatie. Ik hou van het weer, en van de sneeuw, maar 't is altijd zo depressief. Ronduit irritant gewoon. Wel fijn om te zien dat, hoewel het geweldig met me gaat, ik nog steeds altijd even rustig kan gaan zitten en gaan kankeren over wat er allemaal wel niet mis is.

Ik sta stil. Waar andere mensen snel vooruit gaan, blijf ik op mijn plaats. De tijd gaat traag, waardoor het allemaal veel te lang lijkt te duren. Zó lang dat het je gaat kwellen. Ooit een mooi middeleeuws gedicht over gelezen, maar ik kan hem niet terugvinden. Jammer dan.

Natuurlijk word er wel enige vooruitgang geboekt. Alleen vooruitgang in de verkeerde richting, en dat telt niet. Ik heb niet meer het gevoel dat ik ergens heen ga. Ik heb niet echt een doel meer dat ik wil berijken. Ik leef omdat ik niet dood ben. Ik moet maar snel weer iets vinden.

I'm on a boat

Ik rook teveel.
Ik verdien te weinig.
En als je dan van je ouders hoort dat we eigenlijk elke maand wel rood staan, ga je je toch schuldig voelen. Ze lopen eigenlijk wat achter met een betaling, maar ik ga ze nu niet om geld vragen. Aan de andere kant, misschien is het maar beter om het nu te doen, voor het op is.

Niet dat we echt financiële problemen hebben, dat zeker niet. Mijn moeder heeft er een baantje bij, dus naast wat extra stress van haar kant zal ik niet veel merken. Maar 't knaagt wel een beetje.

Alles gaat redelijk gesmeerd. Er is nog steeds te veel shit in de wereld, maar het helpt als je er op school aan kunt werken. Het voelt weer alsof ik leef, maar ik vraag me af hoe lang dat nog gaat duren. Ik verveel me steeds sneller, en ik slaap nog steeds niet echt lekker. Maar dan zijn er wel een heleboel momenten waarop ik me echt gelukkig voel de laatste tijd. Ik weet dat mensen altijd wel wat te zeuren hebben, maar ik kan eerlijk zeggen dat ik nog nooit zo blij ben geweest over zo'n lange periode.

TIME TO PUT ON YOUR HAPPYFACE.
IT'S SHOWTIME, BITCHES!

What a day to be alive

Geen zorgen.
Geen problemen.
Geweldige vriendin.
Geweldige vrienden.
Genoeg geld.
En toch voelt 't leeg.

Wat is dit nou weer voor een onzin? Ik hoor me op zijn minst een beetje vrolijk te voelen. Maar het lijkt wel alsof ik me eenzamer ga voelen naarmate het beter met me gaat. Ik heb wel vaker momenten waarop ik me echt goed voel. Meestal in combinatie met Manouk, soms ook met kleinere dingetjes. Ik zou me moeten verheugen op wat er nog gaat komen. Maar ik voel me leeg.

Niet compleet leeg. Recente gebeurtenissen hebben wel een stuk op kunnen vullen. Maar dat haalt het gevoel niet weg. De wetenschap dat de wereld nog steeds verneukt is. Dat het niets uitmaakt wat je doet, omdat het later toch weer vergeten zal worden. Het lijkt alsof mensen tegenwoordig nergens meer op letten, tenzij het schokkend genoeg is om op het nieuws te komen. De deprimerende media die geen positieve gedachtes meer op papier kan zetten.

Ik slaap steeds slechter. Ik kan me niet meer concentreren. Zodra ik ergens mijn aandacht voor nodig heb, moet het binnen een paar minuten gebeurd zijn. Daarna schieten allerlei gedachten door mijn hoofd, die doorwerken onmogelijk maken. Ik weet niet meer wat ik wil, mijn voorkeur verandert om het uur. Van mijn planning, mocht ik die al hebben, komt niets meer terecht. Ik weet dat ik er iets aan moet doen, maar ik ben te lui om actie te ondernemen. Het maakt me ook niets meer uit.

Een gevoel van desintresse regeert mijn leven. Waarom zou ik de moeite nog nemen om iets te gaan doen. Voor vrienden maak ik altijd tijd, en als ik een biertje ga drinken voel ik me weer even goed, omgeven door vrienden. Maar veel verder komt het ook niet. Zodra ik weer naar huis ga, komt de onverschilligheid terug. Dat ik mezelf ertoe gekregen heb dit alles op te schrijven is een wonder. Nu ik het zeg, ik heb er eigenlijk wel weer genoeg van.

''Here comes the sadness that I miss so much.
That lonely aching comes from every touch.
I’ve grown accustomed to the grays and blacks,
Because they’re always coming back.

Sit down for supper, won’t you dine with me?
Or can’t you handle seeing all I see?
I’ve grown to colorblind to cease my bitching,
And I’ve grown to love the pain.

And I move too slow,
And I think too fast,
And the first rainbow I see,
Will be the last.''
- Say Anything, Colorblind

Attestatie de vita

Ik heb een lange knuffel nodig.
En iemand die me verteld dat het wel goed komt.

Braindead

Deep inside these burning buildings,

Voices DIE to be heard.

Years we spent teaching a lesson,

We ourselves have never learned.

And if strenght was born from heartbreak,

Then mountains I could move.

If these walls could speak I'd pray,

That they would TELL ME WHAT TO DO.

Ik zie niets meer achter mijn ogen.

Leegte. Zwart.

Geen reden om te leven, geen om te sterven.

Niets dat het de moeite waard maakt.

Niets lijkt nog zin te hebben.

Misschien is het de vermoeidheid.

Misschien is het de stress.

Misschien een combinatie.

Zelfs mijn vrienden krijgen niet meer de aandacht die ze verdienen.

Niemand.

Zelfs Nadie is nog maar een vaag puntje licht.

Omdat ik me daar tegenwoordig veel te veel zorgen over maak.

Dan moet Sam ook niet met van die kutvragen komen.

Dan ga ik twijfelen.

Moet hij vooral weer aan de alcohol gaan.

Dan ziet zijn god hoe goed hij zich aan de regels houdt.

En maar zeiken dat roddelen slecht is.

Maar toen het over Nadie ging,

Drie keer raden,

Hield hij er zijn bek over dicht.

Hopelijk krijg ik binnenkort wat zekerheid.

Dan gaat het misschien beter.
Dan heb ik tenminste iets.

'Humankind cannot gain anything without first giving something in return. To obtain, something of equal value must be lost.'

I think I've lost quite enough already, thank you.

Everything I am

Can you loose everything, you ever had planned?
Can you sit down again, and play another hand?

Dum spiro, spero

While I breathe, I hope.

De enige jongen zijn die je kent, die nog nooit een vriendin heeft gehad.
Oh wow.
Ik wist niet dat het er zo erg aan toe was.

You can't erase, seperate,
Cigarette in my hand, hope you all understand.
I won't be the last one in line.
I finally figured out what's mine.

I don't want to live,
To waste another day,
Underneath the shadow of mistakes I made.
'Cause I feel like I'm breaking inside.

War is the anwser

Ik voel me de laatste tijd nogal leeg van binnen.
Ik heb eigenlijk niet eens meer zo veel inspiratie om er over te bloggen.
Same old, het blijft zich maar herhalen.
En na een tijdje heb je er vrede mee, en leer je er mee leven.

Toekomst ziet er rooskleurig uit,
Leuke vrienden waar ik mee kan lachen.
Maar als dat stukje liefde ontbreekt,
Voel het alsof je niet helemaal compleet bent.

All the places I've been,
And places I've seen.
A million stories that made up,
A million shattered dreams.
The faces of people,
I'll never see again.
And I can't seem to find my way home.

'Cause it's almost like,
Your heaven's trying everything,
To break me down.

'Cause it's almost like,
Your heaven's trying everything,
To keep me out.

The twisting kaleidoscope

There's a calm surrender,

To the rush of days,

When the heat of the rolling world,

Can't be turned away.

An enchanted moment,

And it sees me through,

It's enough for this restless warrior,

Just to be with you.

Iedereen heeft inmiddels al weer iemand.

Sommige mensen laten het zo makkelijk lijken,

Die hebben na twee weken al weer iemand anders.

En ik niet.

En ik weet dat ik niet alleen moet kijken naar wat ik niet heb,

Juist naar wat ik wél heb.

Maar ik ben al bijna 18, en heb nog nooit echt een vriendin gehad.

Niet eens een keer gehoord dat iemand me leuk heeft gevonden.

Het zal vast normaal zijn dat ik me er zo over voel, hormonen enzo.

Maar daarom doet het niet minder pijn.

En na een tijdje begin je vanzelf af te vragen,

Wat doe ik in godsnaam toch verkeerd?

Zeg dan niet dat er niets mis met me is.

Want dat is bullshit.

En als ik er zelf niet achter kan komen,

Dan word het misschien eens tijd dat iemand me met mijn neus op de feiten drukt.

Any mans death deminishes me,
Because I am involved in mankinde:
And therefore never send to know,
For whom the bell tolls.

It tolls for thee.

Burn

Waarom ik niet in God geloof.

Er zijn ongeveer 100 miljard sterrenstelsels in het universum.
Elk sterrenstelsel bestaat uit ongeveer 100 miljard planeten.
Dat zijn er 10000000000000000000000.
Daarvan zijn er ongeveer 10 biljoen bewoonbaar.

Als je er van uitgaat dat er op een kleine 0,001 procent van die planeten ook echt leven is, kom je uit op ongeveer 10 miljard planeten. Misschien is er op 0,0001 procent daarvan intilligent leven te vinden. Dat zijn een miljoen planeten in het universum, waarop intelligente levensvormen leven.

Als je gelooft dat god al het leven heeft geschapen, heeft hij dus een miljoen beschavingen gecreëerd. Waarom denk je dat de mensheid de aandacht van god waardig is?

Wij moorden elkaar uit, en een groot deel van de wereldbevolking leeft in armoede. Die aliens moeten het wel heel erg verneukt hebben, willen wij zo belangrijk zijn dat we de aandacht van god verdienen. Óf hij moet iedereen tegelijk evenveel aandacht kunnen geven, maar dat is multi-tasken, dus dan moet god een vrouw zijn.

En in dat geval moet hij terug naar de keuken.

'I have every expectation,
That my final prayers will go unheard,
And my veiled death bed confession,
Will not move the Mighty Lord.
And I'm sure that I'll be sorry,
When he slams St. Peter's Gate,
But I'll dive right into damnation,
With a smile across my face.'
- Great Big Sea, Straight to hell

Positron

You've got the gift of one-liners,
And I've got the curse of curves.
That pretty much sums it up.


Thomas 90 - 00 Thomas

The geostationary highway

Uit je raam zitten.
Net zo lang naar de sterren kijken tot je een vallende ster ziet.
Wat mijn wens was?
Dat zeg ik natuurlijk niet.

Een onwezenlijk gevoel.
Alle hoop in de mensheid verloren,
Weer eens in zo'n bui.
En toch nog genieten van de kleine dingetjes.

Ik denk al een lange tijd na over wat ik nou eigenlijk moet zeggen.
Maar ik weet het niet.
Woorden kunnen zoiets niet beschrijven,
Dit moet je voelen.

Ik weet alleen dat ik iets moet zeggen.
Tegen iemand,
Het maakt me niet uit wie.
Er is toch niemand die het snapt.

En als er niemand speciaal meer voor je is,
Als je iedereen al een tijdje bekeken hebt,
Iemand probeert te vinden die het snapt,
Dan weet je dat het zinloos is.

Er zijn vast mensen die het snappen.
Ik ben waarschijnlijk niet de enige.
Maar het vinden van die mensen,
Dat is een heel ander verhaal.

Dit is geen depressie.
Dit is niet zielig doen.
Dit is niet iets dat je kunt snappen als je het niet zelf meemaakt.
Rapid hope loss.

Er zijn nog maar een paar dingen die het verhelpen.
Alleen zijn, zonder zorgen.
De sterren.
En het liefst in combinatie.

Totdat ik iemand vind die het snapt.
Die mij snapt.
Maar ik ga er niet naar opzoek.
Want je gaat niet opzoek naar je ondergang.

En zodra je het snapt,
En weet wat er in me om gaat,
Dan weet je waarom ik van The Lion King hou.
En waarom het nou precies zo veel voor me betekend.

Weltrusten, wereld.
Ik heb geen hoge verwachtingen.

Now I lay me down to sleep,
I pray the Lord my soul to keep,
Should I die before I wake,
I pray the Lord my soul to take.

Boy eats girl

Wat heb je te verliezen?
Probeer het verdomme gewoon.
Hoeveel motivatie heb je nodig?
Hoeveel woorden heb je nodig om gewoon te doen waar jij al zo lang over nagedacht hebt?

Speel schaak met hem.
Jullie kunnen het toch allebij niet,
Wat heb je te verliezen?
Zodra je hem schaakmat hebt met je koningin,
Valt hij voor je.

'Back and forth,
and side to side,
Right ain't wrong
if wrong ain't right.
But I will love you,
day and night,
'Cause I still ain't over you.'
- Augustana, I still ain't over you

Muziek uit. Eén van die zeldzame momenten, waarop ik me beter kan concentreren zonder. De leuke herinneringen aan jou komen weer boven, en ik ga er maar weer eens voor zitten.

Je advies is me nog steeds dierbaar. Het was alleen tijdelijk achter in mijn hoofd gekropen. Ik weet nog hoe ik vroeger uren in de zelfde houding zat, of lag, met muziek in mijn oren, zodat het lijkt alsof de rest van de wereld geen geluid maakt. Stil, bewegingloos voor de buitenwereld. En toch, actief van binnen.

Iedereen die lange tijd stil heeft gezeten, diep in gedachten verzonken, weet dat je na een tijdje het contact met de buitenkant compleet afsluit. Het heerlijke gevoel dat er niks is om je zorgen over te maken, en dat je gewoon rustig de tijd kunt nemen om na te denken. Tegenwoordig doet bijna niemand dat meer, omdat iedereen het veel te druk heeft met van alles en nog wat. Het advies dat me 15 maanden geleden is gegeven, is nu ook mijn advies voor ieder die wil luisteren. Ga eens rustig zitten, met of zonder muziek, en neem de tijd. Laat je zorgen even voor wat ze zijn, en verzink in gedachten, zelfs al zijn die niet altijd even rooskleurig.

Ik ben namelijk een mens dat veel na moet denken. Ik kan wel enigszins improviseren, maar dan voel ik me altijd ongemakkelijk. Ik heb het liefste lange uren bedenktijd. Want als je alleen bent, en diep nadenkt, kun je je beter concentreren op het probleem, op de huidige stand van zaken. Het geeft een enorm gevoel van rust, bij mij in elk geval, als ik weet dat ik rustig mijn tijd kan nemen voor mijn visies, ideën, ideologiën en gedachten. En hoewel concentratie niet altijd mijn sterkste punt is, kan ik er wel van genieten. Het helpt me terug te denken aan de mooie tijden die ik heb gehad, en aan wie ik misschien wat meer dankbaarheid moet tonen.

Zo zat ik vandaag weer eens rustig op mijn kamer.
Over wat mij op dit moment goed zou doen.
En ik besefte dat ik eigenlijk best wel een zomernacht kan gebruiken, met een prachtige sterrenhemel en een mooie stukje gras om op te liggen. En dan denk ik altijd terug aan die jaren oude droom, die ik niet met woorden kan omvatten. Daar moet je bij geweest zijn, dat moet je gezien hebben, gevoeld hebben. Ook al is het zo lang geleden dat ik die droom gedroomd heb, ik kan me nog steeds alle details voor ogen halen. En ik hoop dat ik hem binnenkort opnieuw kan dromen.

'As if the weight was not enough,
and one can only take so much.

You broke into pieces.
It seems hopeless now, but at least you know.
The tables can turn around,
and time will repair you.

And the rain comes and goes,
and all is forgiven.
Can we learn to let go?
so all is forgiven.

When the clouds burn away,
all is forgiven.
Will the night turn to day,
so all is forgiven?'
- Default, All is Forgiven

Smile in your sleep

'Je was zo mooi zonder...'
- Mijn moeder over mijn lippiercing.

Ja mam, jij was vast ook mooier zonder kraaienpootjes en hangtieten, maar dat ga ik je ook niet vertellen. Niet dat jou mening me zo veel boeit, zolang ik het maar goed vind staan.

En dan nu iets anders.
Fijn om te weten dat je goede vrienden hebt waar je gewoon mee kunt knuffelen op de bank, zonder er iets achter te zoeken. Laura en Nastja zijn makkelijk te doorgronden, die snap ik inmiddels wel. Rosanne is nog enigszins een misterie. En hoe meer ik van haar snap, hoe minder ik haar wil snappen, aangezien het overkomt dat ze gewoon niet wil dat ik haar doorheb.

Dat snap ik. Ik vind het allemaal best. En nu ik het er toch al over had, het was fijn om eens naast je te zitten. Zelfde geld voor Laura en Nastja.

'Emptiness fills up this space,
Memories I can't erase.
Things you've said and done,
Consume my soul.

Cleanse my soul of all my sins,
Embraced by loneliness.
Mother always said it would be this way.

Watched it all just slip away,
take this to an early grave.
Darkness falls, it lights my way.'
- Brand New Sin, Once in a Lifetime

Prayers for rain

Beginnen over liefde op een moment dat ik daar écht geen zin in heb: stom.
Uitvallen tegen een vriendin: stommer.
Daarna weggaan zonder iets te zeggen: kinderachtig.

Ik weet dat ik me soms nogal kinderlijk gedraag, bear with me.

Ook ik heb soms een knopje waar je even niet op moet drukken. Mij eerst melden dat je me ongelofelijk irritant vindt omdat ik het de hele tijd over Liam had, en vervolgens zelf weer over hem beginnen, daar werd ik even schijt- en schijtziek van. Het onderwerp speelde daar ook in mee. Ik kon zo'n opmerking gewoon even niet hebben, hopelijk heb je daar begrip voor.

Een geweldig weekend, bijna achter de rug.
Een geweldig weekend op de planning.
Mooie nieuwe lenzen.


Ik zou een stuk vrolijker moeten zijn dan ik ben. Dat komt deels door de vermoeidheid, maar zelfs als ik klaarwakker ben, weet ik dat ik mezelf voor de gek hou als ik zeg dat ik dolgelukkig ben. Blij, gelukkig, dat wel. Maar het kan beter.

Hoewel ik moet zeggen dat lenzen meer effect op me hebben gehad dan ik verwacht had. Ik denk niet dat iedereen snapt hoe het voelt als je 8-9 jaar lang een bril hebt gedragen, een daarna opeens lenzen neemt. Je kunt alles weer fatsoenlijk zien.

Ik heb ook meer zelfvertrouwen. Vroeger, als ik met een bril door school liep, voelde ik me altijd een stuk kleiner dan ik eigenlijk was. Nu is dat verandert, en ik ben er uitermate blij mee. En toch knaagt er nog ergens iets.

Cage the Elephant

Not fifteen minutes later,
I'm walking down the street,
When I saw the shadow of a man creep out of sight.
And then he swepped up from behind,
He put a gun against my head,
He made it clear he wasn't looking for a fight.
He said give me all you've got,
I want your money, not your life,
But If you try to make a move I won't think twice.
I told him: You can have my cash,
But first you know, I gotta ask,
What made you wanna live this kind of life?

He said: There ain't no rest for the wicked,
Money don't grow on trees,
I've got bills to pay,
I've got mouths to feed,
There ain't nothing in this world for free.

No I can't slow down,
I can't hold back,
Though you know I wish I could,
Oh no there ain't no rest for the wicked,
Until we close our eyes for good.


WHO ARE YOU?
I'm the man who's gonna give this town a run for it's money.