The geostationary highway

Uit je raam zitten.
Net zo lang naar de sterren kijken tot je een vallende ster ziet.
Wat mijn wens was?
Dat zeg ik natuurlijk niet.

Een onwezenlijk gevoel.
Alle hoop in de mensheid verloren,
Weer eens in zo'n bui.
En toch nog genieten van de kleine dingetjes.

Ik denk al een lange tijd na over wat ik nou eigenlijk moet zeggen.
Maar ik weet het niet.
Woorden kunnen zoiets niet beschrijven,
Dit moet je voelen.

Ik weet alleen dat ik iets moet zeggen.
Tegen iemand,
Het maakt me niet uit wie.
Er is toch niemand die het snapt.

En als er niemand speciaal meer voor je is,
Als je iedereen al een tijdje bekeken hebt,
Iemand probeert te vinden die het snapt,
Dan weet je dat het zinloos is.

Er zijn vast mensen die het snappen.
Ik ben waarschijnlijk niet de enige.
Maar het vinden van die mensen,
Dat is een heel ander verhaal.

Dit is geen depressie.
Dit is niet zielig doen.
Dit is niet iets dat je kunt snappen als je het niet zelf meemaakt.
Rapid hope loss.

Er zijn nog maar een paar dingen die het verhelpen.
Alleen zijn, zonder zorgen.
De sterren.
En het liefst in combinatie.

Totdat ik iemand vind die het snapt.
Die mij snapt.
Maar ik ga er niet naar opzoek.
Want je gaat niet opzoek naar je ondergang.

En zodra je het snapt,
En weet wat er in me om gaat,
Dan weet je waarom ik van The Lion King hou.
En waarom het nou precies zo veel voor me betekend.

Weltrusten, wereld.
Ik heb geen hoge verwachtingen.

Now I lay me down to sleep,
I pray the Lord my soul to keep,
Should I die before I wake,
I pray the Lord my soul to take.