Het regent.
Miljoenen lichtjes op het asfalt, een sterrenhemel op het wegdek.
Zodra mijn lichaam eenmaal is opgewarmd van het fietsen, denk ik niet meer aan de kou.
Ik trap rustig door terwijl mijn hoofd zich vult met zachte jazz.
Woorden schieten even te kort, terwijl ik rustig door de nacht suis.
Een felle wind raakt mijn rug, ik schiet vooruit.
En dan weet ik het zeker.




Ik ben een zeilboot.


My head full of fog,
Not easy to hide.
My thoughts then revolt,
As I tell them to die.

This horrid cave,
In which they dwell,
A twisted mind,
That sleeps so well.

Dat moest even uit mijn systeem. =]